ΕΙΜΑΙ 46 χρονών. Ή για να είμαι απολύτως ειλικρινής 46 και 8 μηνών. Δεν ξέρω αλλά το 47 με τρομάζει. Πλησιάζω τα 50. Αριθμός ορόσημο. Τα μαλλιά μου μακριά καστανά με ανταύγειες για να καλύπτουν τα άσπρα. Μάτια καστανά με κόκκινα γυαλιά. Κορμί γυναικείο με λίγα παραπανίσια κιλά, ντύσιμο νεανικό, casual chic, απομεινάρι της εποχής που δούλευα σε γυναικεία περιοδικά. Καμπουριάζω λίγο από τότε που ήμουν έφηβη και ξεμύτισε ένα πλούσιο στήθος. Σπουδὲς καλές, δουλειές κακοπληρωμένες, καριέρα μηδενική. Μια απλή δημόσια υπάλληλος στην οικονομική υπηρεσία ενός κρατικού νοσοκομείου. Άντρες αρκετοί, τίποτα εντυπωσιακό, έρωτες που κατέληγαν σε τσακωμούς και δάκρυα, ώσπου κοντά στα τριάντα μου εμφανίστηκε ένας συνεσταλμένος και ασχημούλης συμβολαιογράφος που αγαπηθήκαμε με μέτρο και προσπάθεια, δώσαμε μια κλωτσιά στην μοναξιά και αποφασίσαμε να παίξουμε μαζί σπιτικό. Τα πρώτα χρόνια ήταν καλά, δεν ενοχλούσαμε πολὺ ο ένας τον άλλο, φιλιόμασταν κάπου-κάπου, κάναμε και ένα γιο που δεν έκλαιγε και κοίταζε το ταβάνι. Κάποια στιγμή ο άντρας μου ερωτεύτηκε παράφορα, τον έβαλε στο μάτι μια ξανθομάλλα λογίστρια, ακόμα και σήμερα αναρωτιέμαι τί του βρήκε, τί να κάνει και ὁ άμοιρος, δεν ήξερε και πολλά από γυναίκες και από τότε κοιμάμαι μόνη στο κρεβάτι. Δεν του κρατάω κακία, από καιρό είχα ξεχάσει άλλωστε την ύπαρξή του. Δεν φοβάμαι το σκοτάδι και μου αρέσει η συντροφιά του τικ-τακ του ρολογιού, μιας χνουδωτής γάτας και ενός ραδιοφώνου με παράσιτα. Η δουλειά προχωράει χωρὶς εκπλήξεις, στον έρωτα έχω κλείσει την πόρτα, ο γιος μου φλερτάρει με το κομπιούτερ και εγώ κάθομαι στο μπαλκόνι και απολαμβάνω το τσιγάρο μου. Δεν έχω μεγάλη περιέργεια για τη ζωή άλλα δεν βιάζομαι και να τελειώσει. Όλα κοίλανε ομαλά και υπάρχει μια τάξη στη ζωή μου. Τα Σαββατοκύριακα οι φίλες μου με τρέχουν σε θέατρα και σινεμά και βλέπω τόσα που κάποιες φορές δεν τα καταλαβαίνω. Ώσπου μια μέρα πηγαίνοντας στη δουλειά είδα το γιό μου αγκαλιά με έναν άντρα. Κλονίστηκα, έμεινα άφωνη όχι γιατί δεν θα γίνω ποτὲ γιαγιά ή είμαι καμία πουριτανή, αλλά επειδή τόσα χρόνια δεν είχα υποψιαστεί τίποτα. Τον κοίταξα για λίγα δευτερόλεπτα και χωρὶς εκείνος να με αντιληφτεί του ευχήθηκα σιωπηλά κάθε ευτυχία. Άλλωστε και εγώ που είχα ζήσει μια συνηθισμένη ζωή δεν υπήρξα και ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος. Ίσως να μην έχω την στόφα για εὐτυχία. Τώρα ετοιμάζομαι να πάω σε ένα θεατρικὸ μονόλογο. Προτιμώ τα πάθη άλλων.
Πηγή: Πρώτη δημοσίευση. Από όσα προκρίθηκαν για το τεύχος ελληνικού μπονζάι του περ. Πλανόδιον