Ο Τζωρτζ, που είναι εκεί έξω, κάπου στο σκοτάδι.
Ο Τζωρτζ, που είναι καλός μαζί μου και του μιλάω άσχημα.
Που με καταλαβαίνει και τον αποδιώχνω.
Που με κάνει να γελάω και το καταπνίγω.
Που με κρατάει τη νύχτα για ζεστασιά και εγώ τον δαγκώνω για να Περισσóτερα
Γιατί το είπα στη Χριστίνα; Γιατί ειδικά στην Χριστίνα;
Η απάντηση δεν με τιμάει και σίγουρα δεν είναι η απάντηση που θα σας έδινα το επόμενο πρωινό με τον φρικτό πονοκέφαλο. Οι συνάδελφοί μου θα σας έλεγαν πως όταν ωριμάσει ο καρπός, όταν φτάσει το πλήρωμα του χρόνου, η ώρα να εξομολογηθείς το πιο Περισσóτερα
Είτε για τις εκατοντάδες παρτίδες σκακιού, που τις είχε απομνημονεύσει σε κάθε τους κίνηση και τον έκαναν τρομερό αντίπαλο είτε για την περιπέτειά του με τη Περισσóτερα
Η τεμπελιά ήταν ανέκαθεν το δυνατό μου σημείο. Δεν υπερηφανεύομαι γι’ αυτό, είναι κάτι σαν χάρισμα και ελάχιστοι το διαθέτουν. Υπάρχουν πολλοί οκνηροί άνθρωποι και πολλοί χασομέρηδες, αλλά ένας αυθεντικός τεμπέλης είναι Περισσóτερα
Μοναξιά είναι όταν δεν σου κάθεται τίποτα, όταν δεν ανθίζει γύρω σου τίποτα, όταν αρχίζεις να νιώθεις ότι σκοτώνεις Περισσóτερα
Ακόμα με αναστατώνει η απεριόριστη έκταση της λήθης, το μέγεθος όλων όσων αγνόησα, όχι αυτή τη φορά σχετικά με τους άλλους, τους ζωντανούς και τους νεκρούς, αλλά σχετικά με Περισσóτερα
Αφήνουμε πίσω μας τη Γιουγκοσλαβία ευχαριστημένοι και μελαγχολικοί… να μπορούσαμε να πάρουμε στην Αθήνα όλα τα ωραία κορίτσια και Περισσóτερα
Είχε έρθει να ζήσει μαζί του για να ξεφύγει από τον μητρικό κόσμο, όπου όλα τα κορμιά ήταν ίδια. Είχε έρθει να ζήσει μαζί του για να γίνει το κορμί της Περισσóτερα
Νομίζω πως δεν θα σε αγαπούσα τόσο πολύ αν δεν είχες κάτι για να παραπονεθείς και κάτι για να μετανιώσεις. Δεν μου αρέσουν εκείνοι που δεν έχουν πέσει, δεν έχουν παραπατήσει. Η αρετή τους είναι μικρή κι έχει μικρή αξία. Η ομορφιά της ζωής δεν Περισσóτερα
Περπατώ στους δρόμους και κάθε τόσο ενθουσιάζομαι. «Θεέ μου» λέω «γιατί να μη μας δίνεις περισσότερη ζωή και νιάτα;» Όσο βαριά στεναχώρια κι αν έχω, μ’ ένα καλό περπάτημα σε δρόμους εγγυημένους αλαφρώνει. Προσπαθώ, συνήθως, να κλείνω το βράδυ μου Περισσóτερα
Φανταστείτε αυτή τη σκηνή: ζητάμε από τριακόσιους ή τετρακόσιους ανθρώπους, άγνωστους μεταξύ τους, να σχηματίσουν ζευγάρια και να θέσουν στον παρτεναίρ τους μία και μόνη ερώτηση: « Τι θέλεις; » ξανά και ξανά και ξανά.
Υπάρχει τίποτα απλούστερο; Μία αθώα ερώτηση και η απάντησή της. Κι όμως, έχω δει επανειλημμένα αυτή την ομαδική άσκηση να προκαλεί συναισθήματα απρόσμενης έντασης. Συχνά μέσα σε μερικά λεπτά η αίθουσα Περισσóτερα
«Ο χρόνος με μπέρδευε πάντα. Αν χάσει κανείς το συναισθηματικό κέντρο του» –σταμάτησε, έκανε μια προσπάθεια, συνέχισε βραχνά– «αυτό ακριβώς Περισσóτερα
Μόλις μπαίνουμε μέσα, μου λέει, το βλέπεις; Παλατάκι ε;
Τι να σου πω, ήτανε σαν μπορντέλο μικρασιάτισσας πουτάνας… Λέω ωραίο.
Όλα τα ‘χω Σαλονικιέ. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς εσύ τραβιέσαι Περισσóτερα
Από μακριά η λίμνη του φαινόταν σαν παγωμένη. Πλησίασε. Δεν ήταν παγωμένη, ήταν απλά ακίνητη. “Σαν τη ζωή μου” σκέφτηκε. Σε έναν κόσμο που διαρκώς κινείται, αλλάζει, αυτός ένιωθε στάσιμος. Ίσως και να ήταν. Κοίταζε επίμονα το σημείο όπου Περισσóτερα
Υπάρχει κάτι το συναρπαστικό σ’ αυτό που μπορεί να προκαλέσει ο ηθικός πόνος σε κάποιον που εκ πρώτης όψεως δεν φαίνεται Περισσóτερα