Φανταστείτε αυτή τη σκηνή: ζητάμε από τριακόσιους ή τετρακόσιους ανθρώπους, άγνωστους μεταξύ τους, να σχηματίσουν ζευγάρια και να θέσουν στον παρτεναίρ τους μία και μόνη ερώτηση: « Τι θέλεις; » ξανά και ξανά και ξανά.
Υπάρχει τίποτα απλούστερο; Μία αθώα ερώτηση και η απάντησή της. Κι όμως, έχω δει επανειλημμένα αυτή την ομαδική άσκηση να προκαλεί συναισθήματα απρόσμενης έντασης. Συχνά μέσα σε μερικά λεπτά η αίθουσα Περισσóτερα
«Ο χρόνος με μπέρδευε πάντα. Αν χάσει κανείς το συναισθηματικό κέντρο του» –σταμάτησε, έκανε μια προσπάθεια, συνέχισε βραχνά– «αυτό ακριβώς Περισσóτερα
Όσο κι αν σκαλίζεις τα λόγια προσπαθώντας επιπόλαια να βρεις ευθύνες. Όσο κι αν έχεις ανάγκη να γυρίσεις πίσω Περισσóτερα
Λένε πως όλοι χρειάζονται μια δεύτερη ευκαιρία. Για μένα δεν ισχύει αυτό ή τέλος πάντων είναι υπό συζήτηση. Θέλω να πω… Συχνά οι άνθρωποι μπερδεύουμε την Περισσóτερα
Θυμήθηκα, απόψε, πως, κάποτε, αγαπούσαμε. Αγαπούσαμε με τις ψυχές μας. Έτσι, απλά, αγαπούσαμε.
Αγαπούσαμε με τις ψυχές μας, με τις καρδιές μας, με το σώμα μας, με τα λόγια μας, με τα τραγούδια, με το γέλιο.
Χωρίς να ρωτάμε, χωρίς να Περισσóτερα
Καλοκαίρι, καύσωνας, βράζει το νησί, ο ιδρώτας ήδη στάζει, τα κορμιά γλιστράνε το ένα πάνω στο άλλο, η ηδονή σου κλείνει το μάτι και Περισσóτερα
Έρχεται η στιγμή εκείνη, που εμφανίζεται μπροστά σου αυτό που πραγματικά μέσα σου ποθούσες από καιρό. Σε βρίσκει απροετοίμαστο και ξυπνάει, σιγά σιγά αλλά σταθερά, την πλευρά σου εκείνη που είχες αφήσει να κοιμάται στα βάθη της λήθης σου. Βρίσκεσαι στο πιο βαθύ σημείο ενός Περισσóτερα
Αλίμονο..
Που πάνω σε αυτή την γη..
Δεν θα ξανασυναντηθούμε πια..
Τόσο δρόμο έκανες να με βρεις..
Και τόσο εύκολα χάθηκες στον γυρισμό..
Τόσο δύσκολο ήτανε Περισσóτερα
Όλο και λιγότερο κοιμόμαστε τα βράδια, διαβάζουμε βιβλία με τις λέξεις των άλλων να βρούμε μια λύση στους γρίφους που μαζέψαμε στις ζωές μας, εμείς που στα νιάτα μας νιώθαμε Περισσóτερα
Μόλις μπαίνουμε μέσα, μου λέει, το βλέπεις; Παλατάκι ε;
Τι να σου πω, ήτανε σαν μπορντέλο μικρασιάτισσας πουτάνας… Λέω ωραίο.
Όλα τα ‘χω Σαλονικιέ. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς εσύ τραβιέσαι Περισσóτερα
Θά ’ρθει μια μέρα που δε θα ’χουμε πια τί να πούμε
Θα καθόμαστε απέναντι και θα κοιταζόμαστε στα μάτια
Η σιωπή μου θα λέει: Πόσο είσαι όμορφη, μα δε βρίσκω άλλο Περισσóτερα
Θα σε ξεχάσω σύντομα, αγάπη μου γλυκιά,
Γι’ αυτό ν’ απολαύσεις τη μικρή σου τη μέρα,
Τον μικρό σου τον μήνα, τη μικρή μισή χρονιά,
Προτού ξεχάσω, ή Περισσóτερα
Σα θεατρικός μονόλογος σε απαθές και αδιάφορο ακροατήριο, με τα ίδια σκηνικά κάθε φορά, ηχούν καιρό τώρα οι καθημερινές προσπάθειες επικοινωνίας τους. Οι διαφορετικές συχνότητες μεταξύ πομπού και δέκτη αφήνουν τις λέξεις να Περισσóτερα
«ΠΕΡΑΣΤΕ», είπε, «περάστε και καθίστε», είπε στις συμφορές που χτύπησαν την πόρτα του.
«Θα τις κεράσω κάτι», σκέφτηκε, «ένα κομμάτι απ’ την ψυχή μου, και θα Περισσóτερα
